Seninle seneler sonra karşılaşmasaydım ne olurdu, biz nerelerde olurduk bilemiyorum. Tekrar karşılaştıktan sonra gördüm ki meğerse ilkokuldan beri benim hayatımın arka planında sen varmışsın. Ben hayattaki rolümü oynarken, sen de arkada kameranın seni çekmediği yerde kendi rolünü oynuyormuşsun. Ve bilmiyormuşuz ki esasında bu bizim filmimizmiş… Kalbimde artık titreşimler yaratan, beni benden bile daha fazla şımartan biri gelmez derken tekrar çıktın karşıma. İlk önce düşünmedim seni, görmedim bana bakan o anlamlı gözlerini ama nedense bir anda sanki yönetmen “Hadi aşık olun” demiş gibi bir sözünle, bakışınla, bir anda şimşekler çaktırdın kalbimde. Havada aşk kokusunu koklayıp, melodilerini ağzımdan düşürmediğim o dönemde bilmeliydim seninle artık bir olduğumuzu ve kendi filmimizi oynayacağımızı. Kim söylerdi ki 3 sene sonra bir gün muhteşem bir evlilik teklifiyle dizlerinin üzerinde çökmüş halde beni ağlatacağını, kim derdi ki lisede ki her hangi bir arkadaşım gibi baktığım kişiyle hayatta el ele yürüyeceğimizi, benim eşim olacağını ve bir de o kişiden muhteşem bir kızım olacağını. İşte böyle bir aşk hikayesi bizim ki. İçinde bolca aşk, sevgi, özen ve gelecek barındıran. İyi ki 8 sene önce seninle el ele tutuşup yürümeye karar vermişiz ve iyi ki 5 sene önce benim hayat eşim olmuşsun… 5 değil 50 yıl daha seninle bizim olan filmimizi çekmeye devam etmeyi hayal ediyorum. Ne olur benim elimi hiç bırakma ve hep beni benden daha fazla şımart…
Seni seviyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder